Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Id enim natura desiderat. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quis Aristidem non mortuum diligit? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Itaque ab his ordiamur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid ergo? At enim hic etiam dolore. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam

intervenire sapienti.

Itaque ab his ordiamur. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Et nemo nimium beatus est; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

At, si voluptas esset bonum, desideraret. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neutrum vero, inquit ille. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Duo Reges: constructio interrete. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Tanta vis admonitionis inest in locis; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.