Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Cur post Tarentum ad Archytam? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Age, inquies, ista parva sunt. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sit enim idem caecus, debilis. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Maximus dolor, inquit, brevis est.

Si enim ad populum me vocas, eum. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici

potest, cum voluptate legimus? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Quibusnam praeteritis? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Duo Reges: constructio interrete. Beatum, inquit. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Certe non potest. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Quibusnam praeteritis? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Negare non possum. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed fac ista esse non inportuna;

Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;