Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quid adiuvas? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Omnis enim est natura diligens sui. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.

Cyrenaici quidem non recusant; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Sed quae tandem ista ratio est? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Omnia peccata paria dicitis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. In his

igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? An nisi populari fama? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Ergo, inquit, tibi Q. Ratio quidem vestra sic cogit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Age, inquies, ista parva sunt. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Duo Reges: constructio interrete. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una

virtute finis bonorum;

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.