Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Esse enim, nisi eris, non potes.

Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quis istud possit, inquit, negare?

Is es profecto tu. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta

sunt. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Ac tamen hic mallet non dolere.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Et quidem, inquit, vehementer errat;

Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;