Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quid ergo? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quod quidem nobis non saepe contingit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Non laboro, inquit, de nomine. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quis istum dolorem timet? Ita multa dicunt, quae vix intellegam.

Hoc non est positum in nostra actione. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Magna laus. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quonam modo? Ita credo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Maximus dolor, inquit, brevis est. Cave putes quicquam esse verius. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Neutrum vero, inquit ille. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac

flagitiose putet vivere? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae duo sunt, unum facit. Idem adhuc; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui est in parvis malis. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?