Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Falli igitur possumus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Nam de isto magna dissensio est. Sed ego in hoc resisto; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quid censes in Latino fore? At iam decimum annum in spelunca iacet. Duo Reges: constructio interrete. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; At hoc in eo M. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Sed haec omittamus; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis

instituta vita superabat. Non potes, nisi retexueris illa.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. An tu me de L. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sed tamen intellego quid velit. Dat enim intervalla et relaxat. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Itaque fecimus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quid iudicant sensus?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Laboro autem non sine causa; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quid de Pythagora? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Eam tum adesse, cum dolor

omnis absit; Quis istud possit, inquit, negare? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.