Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed quid sentiat, non videtis.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Hoc non est positum in nostra actione. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Ego vero isti, inquam, permitto.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Duo Reges: constructio interrete. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Confecta res esset. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Suo genere perveniant ad extremum; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba

rapiunt; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Haec dicuntur inconstantissime. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Hoc non est positum in nostra actione. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Bestiarum vero

nullum iudicium puto. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Respondeat totidem verbis. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Nemo igitur esse beatus potest. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.