Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Age, inquies, ista parva sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Id est enim, de quo quaerimus. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Duo Reges: constructio interrete. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nunc agendum est subtilius. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Suo genere perveniant ad extremum;

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Bork

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? At iam decimum annum in spelunca iacet. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quae cum dixisset, finem ille.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quo tandem modo? Tu quidem reddes; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Verum audiamus. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Nulla erit controversia. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae

conveniunt, in Aristonem incidunt; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quis est tam dissimile homini. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.