Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Conferam avum tuum Drusum cum C. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Ea possunt paria non esse. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Comprehensum, quod cognitum non habet? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum,

quod est populari fama gloriosum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Duo Reges: constructio interrete. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Nihilo magis. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nos vero, inquit ille; Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?