Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Tum mihi Piso: Quid ergo? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Illud

mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Cur iustitia laudatur? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus

semper voluptatis? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Disserendi artem nullam habuit. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.