Maximus dolor, inquit, brevis est. Satis est ad hoc responsum. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Ita prorsus, inquam; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Bork Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Idemne, quod iucunde?

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Cur iustitia laudatur? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Hoc ipsum

elegantius poni meliusque potuit. Quod cum dixissent, ille contra. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Eam stabilem appellas. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ego vero isti, inquam, permitto. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ut aliquid scire se gaudeant? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. At enim hic etiam dolore.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Sin aliud quid voles, postea. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Illi enim inter se dissentiunt.

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Tum mihi Piso: Quid ergo? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Cur post Tarentum ad Archytam? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae cum dixisset, finem ille.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nonne videmus quanta

perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Duo Reges: constructio interrete.