Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. At coluit ipse amicitias. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Cur post Tarentum ad Archytam? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Facillimum id quidem est, inquam.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quod iam a me expectare noli. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Duo Reges: constructio interrete.

Est, ut dicis, inquit; An nisi populari fama? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Portenta

haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Eaedem res maneant alio modo. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Quibus ego vehementer assentior. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Cyrenaici quidem non recusant; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quae contraria sunt his, malane? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod vestri non item. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris,

quam te reprehenderim.

Ubi ut eam caperet aut quando? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sed ad rem redeamus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. At, si voluptas esset bonum, desideraret.