His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sed ille, ut dixi, vitiose. Ubi ut eam caperet aut quando? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. At enim sequor utilitatem. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Que Manilium, ab iisque M. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non risu potius quam oratione eiciendum? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. ***tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Duo Reges: constructio interrete.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et

legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Si enim ad populum me vocas, eum.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Deprehensus omnem poenam contemnet. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quis istum dolorem timet? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.