Falli igitur possumus. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Beatus sibi videtur esse moriens. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Quis non odit

sordidos, vanos, leves, futtiles? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Bonum patria: miserum exilium. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Duo Reges: constructio interrete. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed quid sentiat, non videtis. Ac tamen hic mallet non dolere. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quid, quod res alia tota est? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Prioris generis est docilitas, memoria; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Haec dicuntur inconstantissime. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Istam

voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.