Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Ita credo. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quod iam a me expectare noli. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Haec dicuntur inconstantissime. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae

delectari. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Cave putes quicquam esse verius. Minime vero istorum quidem, inquit. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Si enim ad populum me vocas, eum. Praeclare hoc quidem. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ratio quidem vestra sic cogit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Duo Reges: constructio interrete. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Haec quo modo conveniant, non sane

intellego. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Itaque fecimus. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.