Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quod ea non occurrentia fin***t, vincunt Aristonem; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Ratio quidem vestra sic cogit. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? At iam decimum annum in spelunca iacet. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quod iam a me expectare noli. Scisse enim te quis coarguere possit? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sin aliud quid voles, postea.

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Sed fac ista esse non inportuna; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; De quibus cupio scire quid sentias. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quae cum dixisset, finem ille.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. At modo dixeras nihil in istis rebus esse,

quod interesset. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Ut aliquid scire se gaudeant? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Tubulo putas dicere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Tum mihi Piso: Quid ergo? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Cave putes quicquam esse verius. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Efficiens dici potest. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique

dicendum sit. Quod quidem nobis non saepe contingit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Duo Reges: constructio interrete.