Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid est enim aliud esse versutum? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Id enim natura desiderat. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Facillimum id quidem est, inquam. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Potius

ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Memini me adesse P. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Bork Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Summus dolor plures dies manere non potest? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Que Manilium, ab iisque M. Cur id non ita fit? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Duo Reges: constructio interrete. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sed haec omittamus; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.