Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Tria genera bonorum; Immo alio genere; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Hunc vos beatum; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Bork Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Primum quid tu dicis breve? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Sed quot homines, tot sententiae;

Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Quae cum dixisset, finem ille. Immo videri fortasse. Restatis igitur vos; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Venit ad extremum; Sed plane dicit quod intellegit. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta

sunt. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Duo Reges: constructio interrete. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Cur haec eadem Democritus? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Sed quid sentiat, non videtis. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.