Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quis hoc dicit? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quonam, inquit, modo? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Id est enim, de quo quaerimus.

Duo Reges: constructio interrete. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Avaritiamne minuis? Non semper, inquam; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Dici enim nihil potest verius. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini

tollere. An potest cupiditas finiri?

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sed quot homines, tot sententiae; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Summus dolor plures dies manere non potest? Tanta vis admonitionis inest in locis; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Videsne, ut haec concinant? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quid est enim aliud esse versutum? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

Scisse enim te quis coarguere possit?

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sed tamen intellego quid velit. Summus dolor plures dies manere non potest? Cur post Tarentum ad Archytam? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.