Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Ego vero isti, inquam, permitto.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. De illis, cum volemus. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Duo Reges: constructio interrete. Rationis enim perfectio est virtus; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Erat enim Polemonis.

Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Itaque his sapiens semper vacabit. Bonum liberi: misera orbitas. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Ut aliquid scire se gaudeant? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Equidem, sed audistine modo de Carneade? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum

sit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Sed haec omittamus; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Tria genera bonorum; Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Hoc tu nunc in illo probas. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sed quot homines, tot sententiae; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed in rebus

apertissimis nimium longi sumus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Numquam facies. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Age, inquies, ista parva sunt. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Nam de isto magna dissensio est. Non semper, inquam;