Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Non risu potius quam oratione eiciendum?

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Recte dicis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Praeteritis, inquit, gaudeo. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Illud non continuo, ut aeque incontentae. An nisi populari fama? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sed residamus, inquit, si placet. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Cave putes quicquam esse verius.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nunc haec primum fortasse audientis

servire debemus. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas?

Sed tamen intellego quid velit. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Simus igitur contenti his. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Moriatur, inquit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Duo Reges: constructio interrete. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At ego quem huic

anteponam non audeo dicere; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.