Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Duo Reges: constructio interrete. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Cur post Tarentum ad Archytam? Cave putes quicquam esse verius. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Minime vero istorum quidem, inquit. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed haec nihil sane ad rem; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Beatum, inquit. Post enim

Chrysippum eum non sane est disputatum.

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Haec dicuntur fortasse ieiunius; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Non est igitur voluptas bonum.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

Hos contra singulos dici est melius. Non potes, nisi retexueris illa. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quare conare, quaeso. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.