Quid me istud rogas? Quare attendo te studiose et, quaecumque rebus iis, de quibus hic sermo est, nomina inponis, memoriae mando; Beatus sibi videtur esse moriens. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Nihil ad rem! Ne sit sane; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Restatis igitur vos; Confecta res esset. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quid est enim aliud esse versutum? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Haec dicuntur inconstantissime. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Duo Reges: constructio interrete. Haec dicuntur inconstantissime. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Si longus, levis.

Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Summus dolor plures dies manere non potest? Graecum enim hunc versum nostis omnes-:

Suavis laborum est praeteritorum memoria. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Equidem e Cn. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Ratio quidem vestra sic cogit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Conferam avum tuum Drusum cum C. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Nemo igitur esse beatus potest. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Tum ille: Ain tandem? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Bonum valitudo: miser morbus. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto

mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.