Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Graccho, eius fere, aequalí? Et quidem, inquit, vehementer errat; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sed quid sentiat, non videtis.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Cur id non ita fit? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Comprehensum, quod cognitum non habet? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Iam enim adesse poterit. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi

nescio quem illum anteponebas? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Qui est in parvis malis.

Bork Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Cur, nisi quod turpis oratio est? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ratio quidem vestra sic cogit. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Vide, quaeso, rectumne sit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Hoc est non dividere, sed frangere. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; At eum nihili facit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nunc de hominis summo bono

quaeritur; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. At hoc in eo M. Duo Reges: constructio interrete. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Bork Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.