Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Cui Tubuli nomen odio non est? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Sed ad bona praeterita redeamus. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Cui Tubuli nomen odio non est? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Scio enim esse quosdam, qui quavis

lingua philosophari possint;

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Odium autem et invidiam facile vitabis. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quid est enim aliud esse versutum? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Bork Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Cur, nisi quod turpis oratio est? Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Hoc non est positum in nostra actione. Nihilo magis. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Bork Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Habent enim et bene longam et satis

litigiosam disputationem. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.