Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Minime vero, inquit ille, consentit. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quod cum dixissent, ille contra. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Duo Reges: constructio interrete. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea

re quaeri. Poterat autem inpune; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Facillimum id quidem est, inquam. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Sed quot homines, tot sententiae; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Laboro autem non sine causa;

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Maximus dolor, inquit, brevis est. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Itaque his sapiens semper vacabit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.