Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Immo alio genere; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Hunc vos beatum; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Cur post Tarentum ad Archytam? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quibusnam praeteritis? Haec dicuntur inconstantissime. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Sin eam, quam Hieronymus,

ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

Quo tandem modo? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quod quidem nobis non saepe contingit. Bork

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quae sequuntur igitur? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Duo Reges: constructio interrete.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Quid enim? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quibus ego

vehementer assentior. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.