Utram tandem linguam nescio? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Duo Reges: constructio interrete. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Videsne quam sit magna dissensio? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quod si ita se habeat, non possit

beatam praestare vitam sapientia. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Graccho, eius fere, aequalí?

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Eaedem res maneant alio modo. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? At hoc in eo M.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quid enim? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Non laboro, inquit, de nomine. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Tum ille: Ain tandem? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non

fugiam ista popularia.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Explanetur igitur. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ut aliquid scire se gaudeant? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.