Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Erit enim mecum, si tecum erit. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut

sapientiam verasque opiniones assequi possit. Si longus, levis dictata sunt. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quis istud possit, inquit, negare? Immo videri fortasse. Duo Reges: constructio interrete.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. An hoc usque quaque, aliter in vita? Erat enim Polemonis. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Minime vero, inquit ille, consentit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Bork Hic nihil fuit, quod quaereremus. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed quod proximum fuit non vidit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. An potest, inquit ille,

quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Quo modo autem philosophus loquitur?