Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Nihil illinc huc pervenit. Bork Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Istic sum, inquit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Duo Reges: constructio interrete. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Prioris generis est docilitas, memoria; Ratio quidem vestra sic cogit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut ***tus Peducaeus, ***. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Ubi ut eam caperet aut quando? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quare ad ea primum, si videtur; Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se

nihil delectat? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Respondeat totidem verbis. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Nos commodius agimus.

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Cave putes quicquam esse verius. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Cur post Tarentum ad Archytam?

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si

quid attuleris, quam te reprehenderim. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Si enim ad populum me vocas, eum. Explanetur igitur. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; ***tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?