Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Duo Reges: constructio interrete. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quod totum contra est.

Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Et certamen honestum et

disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Falli igitur possumus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid

sit bonum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Audeo dicere, inquit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;

Sed quod proximum fuit non vidit. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Sed fac ista esse non inportuna; Tu quidem reddes; Hunc vos beatum; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.