Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ut id aliis narrare gestiant?

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? De quibus cupio scire quid sentias. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid Zeno? Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Memini me adesse P. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sedulo, inquam, faciam. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sapiens autem semper

beatus est et est aliquando in dolore; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quis istud, quaeso, nesciebat? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quae duo sunt, unum facit. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Duo Reges: constructio interrete. Tenent mordicus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Sed quod proximum fuit non vidit. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quis istud possit, inquit, negare? Prave, nequiter, turpiter

cenabat;