Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. At multis malis affectus. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae sequuntur igitur? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Gerendus est mos, modo recte sentiat. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Tubulo putas dicere? Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quis hoc dicit? Quibusnam praeteritis? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;

ALIO MODO. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nihil ad rem! Ne sit sane; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Si quae forte-possumus. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At enim sequor utilitatem. Age sane, inquam. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Duo Reges: constructio interrete. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Qui est in parvis malis. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed quae tandem ista ratio est?