Duo Reges: constructio interrete. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Odium autem et invidiam facile vitabis.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Sed quid sentiat, non videtis.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Nihil sane. Itaque his sapiens semper vacabit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sin tantum modo ad

indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Laboro autem non sine causa; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Iam in altera philosophiae parte. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Omnis enim est natura diligens sui. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Summus dolor plures dies manere non potest? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas

proferebas.