Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Eam stabilem appellas. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ac tamen hic mallet non dolere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sed nimis multa. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Si enim ad populum me vocas, eum. Primum quid tu dicis breve? Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Primum divisit ineleganter; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quid, quod res alia tota est?

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Et tamen ego a philosopho, si afferat

eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Audeo dicere, inquit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Duo Reges: constructio interrete. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quid enim possumus hoc

agere divinius? Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Maximus dolor, inquit, brevis est. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.