Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. At iam decimum annum in spelunca iacet. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; In schola desinis. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non laboro, inquit, de nomine. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae cum dixisset, finem ille. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Graece donan, Latine voluptatem vocant. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quae similitudo in genere etiam humano

apparet. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ad eos igitur converte te, quaeso. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Sed quid sentiat, non videtis.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae contraria sunt his, malane? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare hoc quidem. Hoc non est positum in nostra actione. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Duo Reges: constructio interrete. Negare non possum. Summus dolor plures dies manere non potest? Minime vero, inquit ille, consentit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; At ille pellit, qui

permulcet sensum voluptate.