Tamen a proposito, inquam, aberramus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quo modo autem philosophus loquitur? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Sed ego in hoc resisto; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Ac tamen hic mallet non dolere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis

natura. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Quaerimus enim finem bonorum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Igitur ne dolorem quidem. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nos vero, inquit ille; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si longus, levis dictata sunt. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Cave putes quicquam esse verius. Duo Reges: constructio interrete. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae cum dixisset, finem ille. Beatus sibi videtur esse moriens. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.