Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Prave, nequiter, turpiter cenabat; Sit sane ista voluptas. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Dici enim nihil potest verius. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Avaritiamne minuis? Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Beatus sibi videtur esse moriens. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Primum quid tu dicis breve? Bork Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quid

igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Ego vero isti, inquam, permitto. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Si quae forte-possumus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed quae tandem ista ratio est? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Tu quidem reddes; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Duo Reges: constructio interrete. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et

fortasse suo iure. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?