Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Hoc non est positum in nostra actione. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Rationis enim perfectio est virtus; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Bork Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Videsne quam sit magna dissensio? Summus dolor plures dies manere non potest? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eiusdem modi? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Duo Reges: constructio interrete.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Non laboro, inquit, de nomine. Eaedem res maneant alio modo. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quod si ita se habeat, non possit beatam

praestare vitam sapientia. Sed ad rem redeamus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Ut pulsi recurrant?