Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Verum hoc idem saepe faciamus. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nulla erit controversia.

Non risu potius quam oratione eiciendum? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Odium autem et invidiam facile vitabis. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nemo igitur esse beatus potest. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure

ac flagitiose putet vivere? Bonum liberi: misera orbitas.

Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Sed potestne rerum maior esse dissensio? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Rationis enim perfectio est virtus; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Sed fortuna fortis; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Apud imperitos tum illa dicta sunt,

aliquid etiam coronae datum; Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Duo Reges: constructio interrete. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.