Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Minime vero istorum quidem, inquit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Sint modo partes vitae beatae. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quod quidem iam fit etiam in Academia. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima.

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed quid sentiat, non videtis. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Certe non potest. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Praeteritis, inquit, gaudeo. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quaerimus enim finem bonorum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Non laboro, inquit, de nomine. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed nunc, quod agimus; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ea possunt paria non esse. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Duo Reges: constructio interrete. Eam stabilem appellas. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Nonne videmus quanta

perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ad illum redeo. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Nos cum te, M. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quippe: habes enim a rhetoribus; Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.