Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Primum quid tu dicis breve? Hunc vos beatum; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Duo Reges: constructio interrete. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quis hoc dicit?

Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Paria sunt igitur. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Nulla erit controversia. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quid adiuvas? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quonam, inquit, modo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nihilo magis.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec

in contrariis. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ubi ut eam caperet aut quando?

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Id mihi magnum videtur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Sed tamen intellego quid velit. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Cave putes quicquam esse verius. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Laelius clamores

sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.