Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Ut pulsi recurrant? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quonam, inquit, modo? Quid enim possumus hoc agere divinius? Eam stabilem appellas.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Bork Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Idem adhuc; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. De ingenio eius in his

disputationibus, non de moribus quaeritur.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Omnis enim est natura diligens sui. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Beatum, inquit. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; At enim hic etiam dolore. At coluit ipse amicitias.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Duo Reges: constructio interrete. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Sed ad bona praeterita redeamus. Quonam modo? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium

consequatur, quanta confusio? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. An eiusdem modi? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?