Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quid Zeno? Si quae forte-possumus.

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Heri, inquam, ludis commissis e*** urbe profectus veni ad vesperum. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Etiam beatissimum? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Illi enim inter se dissentiunt. Duo Reges: constructio interrete. Magna laus.

Auda*** negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Cur igitur, inquam, res tam

dissimiles eodem nomine appellas? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sed haec omittamus; Cyrenaici quidem non recusant; Qua e*** cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Id mihi magnum videtur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. De quibus cupio scire quid sentias. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quis negat? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas

cupiditates habere.