Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. At coluit ipse amicitias. Erat enim Polemonis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Conferam avum tuum Drusum cum C. Istic sum, inquit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Sed nimis multa.

Ego vero isti, inquam, permitto. Odium autem et invidiam facile vitabis. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Quae cum dixisset, finem ille. Nam

Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quae duo sunt, unum facit. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Torquatus, is qui consul cum Cn. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sed haec omittamus; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Pauca mutat vel plura sane;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed nunc, quod agimus; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quae contraria sunt his, malane? Quo igitur, inquit, modo? Bonum patria: miserum exilium.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ille

vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Duo Reges: constructio interrete. Bork Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.