Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed quot homines, tot sententiae;

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Et quidem, inquit, vehementer errat;

Deinde dolorem quem maximum? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Iam enim adesse poterit.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Esse enim, nisi eris, non potes. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Idemne, quod iucunde? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Bork Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Rationis enim perfectio est virtus; Te ipsum, dignissimum maioribus

tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Cur post Tarentum ad Archytam? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Duo Reges: constructio interrete. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Magna laus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quare ad ea primum, si videtur; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.