Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Murenam te accusante defenderem.

Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Praeclare hoc quidem. Esse enim, nisi eris, non potes. Eademne, quae restincta siti? Sint ista Graecorum; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quis negat? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Sed ego in hoc resisto; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Praeclare hoc quidem. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem

recte isto modo dicerentur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Sullae consulatum? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Illi enim inter se dissentiunt.

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Iam in altera philosophiae parte. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Venit enim mihi Platonis

in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Bork