Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Quae cum essent dicta, discessimus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Nunc haec

primum fortasse audientis servire debemus. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Summus dolor plures dies manere non potest? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Simus igitur contenti his. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Recte dicis; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nam his

libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Suo genere perveniant ad extremum;