Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Ita credo. Tu quidem reddes; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quid est enim aliud esse versutum? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Iam contemni non poteris. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Odium autem et invidiam facile vitabis.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quod ea non occurrentia fin***t, vincunt Aristonem; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Bork

Sedulo, inquam, faciam. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nam illud quidem adduci vi***

possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Age, inquies, ista parva sunt. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. De hominibus dici non necesse est. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ut non sine causa e*** iis memoriae ducta sit disciplina. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quonam modo? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Duo Reges: constructio interrete. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. De quibus cupio scire quid sentias. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Erat enim Polemonis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.