Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ut aliquid scire se gaudeant? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Si longus, levis dictata sunt. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quamquam haec quidem praeposita recte et

reiecta dicere licebit.

Bork Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Duo Reges:

constructio interrete. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.